Matka i córka. Kobieta, której odebrano płodność i córka, której odebrano matkę. I szpital, który twierdzi, że wszystko jest w najlepszym porządku.
Rzeczywiście, jeśli życie pacjenta jest zagrożone bezpośrednio, trzeba go ratować. Problem leży w słowie "bezpośrednio". Jeśli zastosowana metoda sterylizacji polegała na przecięciu i podwiązaniu jajowodów, to działanie miało charakter prewencyjny a nie stricte terapeutyczny. Innymi słowy, salpingectomia nie może być traktowana jako odpowiedź na bezpośrednie zagrożenie życia - w takich sytuacjach stosuje się usunięcie jajników i/lub macicy. Samo przecięcie jajowodów niczego nie zmienia poza odebraniem płodności. Innymi słowy skandal. Jeśli dokonało się to bez wiedzy i zgody kobiety - skandal podwójny. Nawet jeśli jej podpis widnieje pod tekstem zgody na zabieg sterylizacji, to wcale nie przesądza o jej świadomej zgodzie - wielokrotnie widziałem i słyszałem o przypadkach, w których pacjentom daje się do podpisania plik papierów z zaznaczeniem: "tu proszę podpisać, i tu.... i tu". Na pytanie o zawartość papierów, pada odpowiedź, że to rutynowy dokument o zgodę na operację. Więc specjalnie mnie nieświadpomość p. Wioletty co do treści podpisanych dokumentów nie dziwi.
No i kwestia jej córki. Odebranie matce dziecka i dziecku prawa do bycia wychowanym i KARMIONYM przez matkę to wystawianie dziecka na bezpośrednie niebezpieczeństwo, a jeśli nie niebezpieczeństwo - to na szkodę. I wszystko w majestacie prawa. Skandal.
A to Polska właśnie.
Radzę dobrze zapamiętać szpital w Szamotułach. I omijać, jak długo jego władze uznają, że wszystko jest w porządku. I mówić głośno o takich wypadkach, w Szamotułach i i w innych miejscach. I wymieniać z nazwiska lekarza, który dokonał sterylizacji. I sędziego, który rozdzielił matkę i dziecko. Nie chodzi o zemstę, ale o jasne nazwanie po imieniu zła, za które odpowiadają konkretne osoby.Bo jak musi istnieć cywilna kontrola nad armią, tak też musi istnieć społeczna kontrola nad służbą zdrowia, politykami, mediami, sądami... Nad tymi wszystkimi, którzy uważają się za nietykalnych. Bo nie można mówić, że wszystko jest w porządku, gdy niszczy się ludzi.
Na szczęście są lekarze, którzy szanują ludzi chorych. I mam głęboką nadzieję, że jest ich większość. Jak choćby ci, z Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej. I nich też trzeba mówić głośno. I docenić ich trud i wysiłek. I pełną oddania postawę służby.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz